پيه سوز چشم من سرشمع ايوان تو باد

شاعر : خواجوي کرماني

جان من پروانه‌ي شمع شبستان تو بادپيه سوز چشم من سرشمع ايوان تو باد
از سر زلف دلاويز پريشان تو بادهر پريشاني که آيد روز و شب در کار من
همدم بلبل نوايان گلستان تو بادمرغ دل کو طائر بستانسراي عشق شد
بي نصيب از دردي دلگير هجران تو بادجان سرمستت که گشت از صافي وصلت خراب
از غبار رهنورد باد جولان تو بادسرمه‌ي چشم جهان بين من خاکي نهاد
گوي دلها در خم زلف چو چوگان تو بادتا بود گوي کواکب در خم چوگان چرخ
عندليب باغ جان مرغ خوش الحان تو باداي رخ بستان فروزت لاله برگ باغ حسن
سايه پرورد سهي سرو خرامان تو بادآنکه همچون لاله از مهرش دل پرخون بسوخت
چشم خون افشان او سقاي ميدان تو بادهرکه چون خواجو صف آراي سپاه بيخوديست